Χαρίλαος Φλωράκης

24-5-2009
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Καπετάνιος στη φουρτούνα, νιός στην έγνοια για τον κόσμο της δουλειάς
Σύντομη αναφορά με αφορμή τα τέσσερα χρόνια από το θάνατό του
Ο Χαρίλαος Φλωράκης και άλλοι κομμουνιστές στο στρατοδικείο
Σαν προχτές, 22 του Μάη - τότε ήταν Κυριακή - το 2005, έκλεισε τον κύκλο της ζωής του ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης, επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ. Ο χρόνος που μεσολάβησε είναι και μακρύς και κοντός. Μακρύς γιατί έγιναν πολλά από τότε, κι έτσι μετράει η ιστορία το χρόνο. Κοντός γιατί είναι νωρίς να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα. Μια τέτοια ανάγνωση του χρόνου, όμως, συναισθηματική, προσβάλλει το «είναι» του συντρόφου που έγινε αφορμή για τη σημερινή αναφορά. Ο ίδιος σίγουρα δεν ήταν μεταφυσικός. Και άρα δε μας βλέπει από «κει που είναι», γιατί απλά δεν είναι. Απεχθάνονταν επίσης τα μεγάλα λόγια. Αγαπούσε όμως τις μεταφορές. Σα κι αυτή που μας κληροδότησε: «οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει». Γεννήματα και της δικιάς του σποράς όσα ακολούθησαν το θάνατό του: το Κόμμα δυνάμωσε κι άλλο, γιόρτασε τα 90χρονά του παράλληλα με το σπουδαίο γεγονός, το συνέδριό του (18ο στη σειρά), εξοπλισμένο πιο ισχυρά για τη λαϊκή αντεπίθεση, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) γιόρτασε κι αυτό τα 10χρονά του επιβεβαιώνοντας στη μέση μιας καλπάζουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης ότι η ταξική συσπείρωση είναι μονόδρομος για τους εργάτες, η ΚΝΕ μετράει ήδη 9 συνέδρια και το Κόμμα μπορεί με περηφάνια να μετρά την ανανέωση των γραμμών του με εκατοντάδες στελέχη προερχόμενα από τη νέα βάρδια του επαναστατικού κινήματος.
Κι έτσι μετρώντας την ιστορία κρατάμε στη μνήμη ζωντανή την παρουσία του σύντροφου Χαρίλαου Φλωράκη, σαν έναν σύντροφο που από τα 87 χρόνια της ζωής του τα 76 είναι ταυτισμένα με την πορεία του ΚΚΕ. Από όταν ήταν 15χρονος στην ΟΚΝΕ ως και που αναδείχτηκε γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και μετά ως το τέλος.
Οπως σημείωνε η ΚΕ του ΚΚΕ αναγγέλοντας το θάνατο του συντρόφου μας, όλη του η ζωή «ταυτίζεται με τις μεγαλύτερες στιγμές του λαϊκού μας κινήματος: Με τον αγώνα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, με την ηρωική πάλη του λαού κατά των Εγγλέζων και της ντόπιας αστικής κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου το Δεκέμβρη του 1944, με την ένδοξη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) κατά της εγχώριας αστικής τάξης και των Αγγλοαμερικανών συμμάχων της. Ταυτίζεται με την ιστορία των διώξεων, των φυλακίσεων και των εκτελεστικών αποσπασμάτων που οδηγήθηκαν χιλιάδες παιδιά του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας».
Τι πιο καλό βιογραφικό απ' αυτό; «Η κομματική - πολιτική δράση του σ. Χαρίλαου Φλωράκη δε γνώρισε διαλείμματα. Γνώρισε μόνο φουρτούνες και μεγάλες δυσκολίες. Τις αντιμετώπισε όλες με παλικαριά και με αισιοδοξία, με την πηγαία θυμοσοφία του και με την αποφασιστικότητα του κομμουνιστή, που έχει πλήρη συναίσθηση της αποστολής του και της σκληρότητας που χαρακτηρίζει την ταξική πάλη. Τις αντιμετώπισε δίνοντας όλες τις δυνάμεις του και βγαίνοντας ηθικά νικητής. Οπως τόσοι και τόσες από τους χιλιάδες κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, που δε λογάριασαν και διέθεσαν τη ζωή τους απλόχερα, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.
Στη διάρκεια της Μεταξικής δικτατορίας και πριν απ' αυτή, στα χρόνια του Βενιζελικού "Ιδιώνυμου". Στην Κατοχή και στον ένοπλο λαϊκό αγώνα του 1946 - 1949, όπου αναδείχτηκαν τόσο οι πολιτικές όσο και οι στρατιωτικές ικανότητες του σ. Χαρίλαου Φλωράκη. Εκεί, στα βουνά της Πίνδου, που οι αετοί συναντήθηκαν με τους ένοπλους αετούς, τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Διαμαντή, τον Καπετάν Γιώτη, όλους τους ήρωες - μαχητές και τις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Εκεί, που η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό εχθρό πήγαινε χέρι - χέρι με την ευαισθησία απέναντι στο σύντροφο, στο συναγωνιστή, στον απλό άνθρωπο.
"Δε φοβηθήκατε το θάνατο;" τον ρωτούσαν. "Ασφαλώς και τον φοβηθήκαμε", απαντούσε. "Ποιος δε λογαριάζει τη ζωή του; Μόνο ο τρελός ή ο άδειος από συναισθήματα μπορεί να μη φοβηθεί το θάνατο. Αλλά εκείνο που διακρίνει τον κομμουνιστή, είναι ότι βρίσκει τη δύναμη, όταν χρειαστεί, να θυσιάζει ό,τι πιο πολύτιμο έχει, ξεπερνώντας και το φόβο του θανάτου".
Ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης, όχι μόνο δε μετάνιωσε για το δρόμο που επέλεξε, αλλά συνήθιζε να επαναλαμβάνει, ότι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσε ξανά, αν αυτό μπορούσε να γίνει. Γιατί γνώριζε, ότι δεν είχε κάνει λάθος. Γιατί γνώριζε, ότι η ζωή ομορφαίνει περισσότερο και ότι η ανθρώπινη υπόσταση καταξιώνεται μόνο στον αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας.
Στη μεγάλη δίκη του 1960 ξαναζωντάνεψαν η ατρόμητη στάση κομμουνιστών - κατηγορουμένων προηγούμενων χρόνων, η σθεναρή υπεράσπιση του ΚΚΕ, της πατριωτικής - διεθνιστικής προσφοράς του και των αρχών του, που μετέτρεπαν τους κατηγορουμένους σε κατηγόρους.
Αντικρούοντας την κατηγορία της διενέργειας κατασκοπίας υπέρ ξένης δύναμης, μαζί με τους συγκατηγορουμένους του συντρόφους Ρούλα Κουκούλου, Κώστα Λουλέ, Αύρα Παρτσαλίδου και άλλους, ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης είπε στην απολογία του ανάμεσα σε άλλα:
"Βεβαίως τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν σχέσεις μεταξύ τους. Μας συνδέουν κοινή ιδεολογία, κοινά ιδανικά, η φιλία και η συναδέλφωση των λαών μας, έχουμε κοινό αντίπαλο, τον ιμπεριαλισμό. Και μόνο αυτό επιβάλλει τη διεθνή αλληλεγγύη μας. Αλλά υπάρχουν και προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με γνώμονα τα κακώς νοούμενα συμφέροντα μιας χώρας. Παράδειγμα το Κυπριακό, στο οποίο οι Αγγλοι και οι Τούρκοι κομμουνιστές αντιτάχθηκαν στις απόψεις των κυβερνήσεων των χωρών τους. Η επίσημη Αγγλία και η Τουρκία τούς είπαν προδότες, αλλά στην πραγματικότητα η στάση τους ήταν και σωστή και εθνική. Να γιατί ο διεθνισμός μας δεν έρχεται σε αντίθεση με την αγάπη μας προς την πατρίδα και τα συμφέροντά της. Το 1957 μαζεύτηκαν στη Μόσχα αντιπρόσωποι 64 Κομμουνιστικών Κομμάτων και διακήρυξαν ότι βασικό καθήκον των κομμουνιστών είναι η υπεράσπιση της ειρήνης. Ποιος αμφισβητεί ότι αυτό είναι και εθνικό μας καθήκον;".
"Πολεμάμε και τραγουδάμε, έλεγε στην Κατοχή η ΕΠΟΝ. Αυτό κάνετε κι εσείς τώρα", είπε σε συγκέντρωση στο Βελιγράδι, στη διάρκεια των βομβαρδισμών από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μιλώντας σε συγκέντρωση Γιουγκοσλάβων, που αντιπροσωπεία του ΚΚΕ τους είχε επισκεφθεί, για να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον αγώνα τους.
Η διεθνιστική δράση του σ. Χαρίλαου Φλωράκη αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα. Ξεχωρίζουν οι τιμητικές διακρίσεις του βραβείου της "Φιλίας των Λαών", από τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ενωσης, το βραβείο "Καρλ Μαρξ", από το κράτος της Λαοκρατικής Γερμανίας και το βραβείο "Γκεόργκι Ντιμιτρόφ" από το σοσιαλιστικό κράτος της Βουλγαρίας.
Από το 1954 μέχρι το 1966 έμεινε ο σ. Χαρίλαος στη φυλακή, αφού η θανατική καταδίκη του είχε μετατραπεί σε ισόβια. Μαζί του και άλλοι 85 κομμουνιστές. Μπορούσαν να αποφύγουν όλες αυτές τις κακουχίες και τις στερήσεις, αρκεί να δήλωναν ότι αποκηρύσσουν το ΚΚΕ, την ιδεολογία τους. Αλλά προτίμησαν να σηκώσουν το σταυρό.
Η "ελεύθερη" ζωή κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο. Στις 21 Απρίλη 1967 ο σ. Χαρίλαος εξορίστηκε στη Γυάρο και στη συνέχεια στη Λέρο για 4 ακόμη χρόνια. Και ακολούθησαν η παράνομη δράση και η παράνομη διαφυγή στο εξωτερικό, μετά από σχετική εντολή του Κόμματος.
Τον τίτλο του "ιστορικού ηγέτη", που πολλοί συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αφειδώλευτα, ακόμη και για ασήμαντα περάσματα από την πολιτική, ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης τον έκανε συνώνυμό του. Γιατί απέδειξε ότι "ιστορικό στέλεχος" δεν είναι όποιος αφιέρωσε πολλά χρόνια στην πολιτική δράση. Γίνεται το πρόσωπο εκείνο που, όταν τερματίζεται η ζωή του, παραμένει "ορθοστατών και ορθοβαδίζων", αλλά και έχοντας δώσει στην επαναστατική συλλογικότητα.
Από τις πιο χαρακτηριστικές περιόδους, που αναδείχνεται η συμβολή του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, είναι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας και πολλά χρόνια απουσίας των Κομματικών Οργανώσεων από την Ελλάδα. Τότε ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης ηγήθηκε του ΚΚΕ, του Κόμματος που ήρθε στη νομιμότητα έχοντας στερηθεί τη φυσιολογική διαδοχικότητα δύο γενεών στην ανάπτυξή του. Τη μια, από τα δολοφονικά χτυπήματα του πολέμου και των κατοπινών διωγμών, την άλλη, λόγω της διάλυσης των Κομματικών Οργανώσεων.
"Πρέπει να αναπληρώσουμε αυτό το κενό γρήγορα", έλεγε συνεχώς το 1974, προσβλέποντας στην ανάπτυξη της ΚΝΕ, και έχοντας εμπιστοσύνη στη νεολαία. Και δεν παρέλειπε, συνεχώς, να καυτηριάζει την απόφαση του 1958 να διαλυθούν οι Κομματικές Οργανώσεις και οι κομμουνιστές να ενταχθούν στην ΕΔΑ.
Σε αυτές τις συνθήκες ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης συνέβαλε στη γρήγορη προσαρμογή του Κόμματος στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις, στην ενότητα του παλιού με το καινούριο. Στην αξιοποίηση των έμπειρων στελεχών, αλλά και στην αποφασιστική προσπάθεια να διαμορφωθεί μια νέα γενιά στελεχών στο ΚΚΕ.
Επιβεβαίωσε ότι η συμβολή ενός κορυφαίου στελέχους δεν κρίνεται μόνο από τη δική του προσφορά, αλλά κυρίως κρίνεται από την προσπάθειά του να ανεβαίνει η συλλογικότητα και η διαδοχή των γενεών.
Οταν άρχισε η αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στη διάρκειά της και μετά, τότε που ακόμη και επιφανείς ηγέτες πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων υποχώρησαν και αναδιπλώθηκαν, ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης αποτέλεσε μια από τις εξαιρέσεις του κανόνα. Εμεινε όρθιος, υπεράσπισε το ΚΚΕ, κόντρα σε εκείνους που μεθόδευαν τη διάλυσή του με τη βοήθεια και την παρασκηνιακή συμμετοχή αστικών δυνάμεων. Ηταν αποφασιστική η συμβολή του στη λεγόμενη "πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ", το 1990, καθώς και στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1991), τότε που επιχειρήθηκε η "μεγάλη έφοδος" για τη διάχυση του ΚΚΕ στον τότε Συνασπισμό. Τότε που το Κόμμα μας χτυπήθηκε από μέσα, στο όνομα της "ανανέωσης", που σήμαινε την προσαρμογή του ΚΚΕ στο σύστημα. Ο σ. Χαρίλαος δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν δυνατό να γίνει και το παραμικρό θετικό σε τούτο τον τόπο, δίχως την ύπαρξη του ΚΚΕ.
Ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης υπερασπίστηκε την προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος, ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ενωσης, στα κοινωνικά δικαιώματα των λαών, στην ειρήνη, στην πάλη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γνώρισε από κοντά τη φροντίδα τους ως πολιτικός πρόσφυγας, αλλά και τη διεθνιστική συνεισφορά τους στα επαναστατικά και στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών.
Είχε βαθύτατη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει ό,τι και να γίνει, ότι είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί, όπως έλεγε, "ο καπιταλισμός οξύνει και δεν μπορεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα".
Ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης είναι γέννημα του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ και οι ηρωικοί αγώνες του τον ανέδειξαν σε ηγέτη, τον οποίο εκτιμούν όχι μόνον οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι που δεν ταυτίζονται με την ιδεολογία του Κόμματός μας. Υπήρξε λαϊκός ηγέτης, γιατί ήταν κομμουνιστής. Μόνο αυτή η ιδιότητα μπορούσε να του δώσει όσα του έδωσε, μόνο αυτή μπορούσε να τον καταστήσει λαϊκό ηγέτη.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο αποχαιρετιστήριο που συνέταξε το Σεπτέμβρη του 1994 και παρέδωσε στην ηγεσία του Κόμματος, δεν αναφέρεται γενικά στο ΚΚΕ, δεν αφήνει το "βιος του" γενικά στο ΚΚΕ, αλλά έγραψε: "Ο,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα - στο Κόμμα, στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του"» (Από την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 23 Μάη του 2005).
Σπουδαστής της σχολής ΤΤΤ - σχολικό έτος 1933 - 1934. Αποχή από το μάθημα. Η ζωή του σ. Χαρίλαου Φλωράκη προσφέρεται και σα "γράδο" για να μετράμε τόσο τις διάφορες πλευρές της ιστορίας του Κόμματος, όσο και το "τι πρέπει να κάνω". Είναι χαρακτηριστικό τι σημείωνε - ανάμεσα σε άλλα - η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Αλέκα Παπαρήγα, στον πρόλογο του δίτομου έργου του Χρ. Θεοχαράτου για τον Χ. Φλωράκη: «Εχοντας επίγνωση ότι μέσα σε λίγες γραμμές είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς ολοκληρωμένα, νιώθω την ανάγκη να σταθώ σε κάποιες περιόδους στην ιστορία και δράση του Κόμματος, που εγώ ξεχωρίζω ως χαρακτηριστικές για τη γενικότερη και μακρόχρονη, ως σήμερα, συμβολή του.
Η πρώτη ταυτίζεται με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, με την ανοιχτή δράση του Κόμματος ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενός κόμματος ιστορικού μεν, παρόντος μεν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα ελληνικά πράγματα, αλλά ταυτόχρονα στερημένου της συνεχούς νόμιμης δράσης, σε μια περίοδο, μάλιστα, που γίνονται σημαντικές αλλαγές στον ελληνικό καπιταλισμό. Επικεφαλής ενός κόμματος που έχει στερηθεί μια πολύτιμη ιδιότητα, τη φυσιολογική διαδοχικότητα των γενεών, στην ανάπτυξή του. Δύο γενιές στελεχών έλειψαν, η μια από τα δολοφονικά χτυπήματα του πολέμου και των κατοπινών διωγμών, η άλλη λόγω της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων μέσα στην Ελλάδα.
Δεν υπήρχε, κατά τη γνώμη μου πιο σύνθετος ρόλος για όλα τα παλαιά στελέχη του Κόμματος και βεβαίως για τον Γενικό Γραμματέα. Ναι, το πιστεύω απόλυτα, ο σ. Χαρίλαος τα κατάφερε. Να συμβάλει στην ενότητα του παλιού με το καινούριο, στη γρήγορη προσαρμογή του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις. Στην αξιοποίηση των έμπειρων στελεχών με την αποφασιστική προσπάθεια να διαμορφωθεί μια νέα γενιά στελεχών στο Κόμμα. Συνέβαλε στην ομαλή σχέση των διαφορετικών γενεών, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω, εγώ τουλάχιστον, άλλο τέτοιο παράδειγμα, σε κανένα άλλο κόμμα.
Οι αποχωρήσεις αρκετού αριθμού στελεχών την περίοδο του 1989-91, μια περίοδο βαθιάς κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθόλου δε μειώνει την παραδειγματική προσπάθεια του σ. Χαρίλαου να δώσει ώθηση στην ανάδειξη νέων στελεχών. Ας μην ξεχνάμε ότι έφυγαν αρκετοί επώνυμοι, όμως σήμερα στο ΚΚΕ υπάρχει μια ώριμη γενιά στελεχών, που αναδείχθηκε και παρέμεινε ορθή ως σήμερα. Η συμβολή ενός κορυφαίου στελέχους δεν κρίνεται μόνο από τη δική του προσφορά, αλλά κυρίως από την προσπάθειά του να ανεβαίνει η συλλογικότητα και η διαδοχή γενεών.
Μια άλλη "στιγμή" απετέλεσε η περίοδος όπου το ΚΚΕ δέχεται τη βαθιά αρνητική επίδραση από τη διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, από τη νίκη της αντεπανάστασης. Τότε που το ελληνικό κατεστημένο μεθόδευσε παρέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, με στόχο τη διάλυσή του, ή το «νέρωμά» του.
Μια περίοδος που συμπαρέσυρε στην υποχώρηση, στην αναδίπλωση και στη μοιρολατρία, όχι μόνο νέους ανθρώπους και άπειρα στελέχη (αυτό δεν είναι παράξενο ούτε απροσδόκητο), αλλά και επιφανείς ηγέτες πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, ώριμης μάλιστα ηλικίας, που είχαν περάσει από "φωτιά και σίδερο".
Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν από τις εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό. Ο ρόλος του στη διατήρηση του Κόμματος και της φυσιογνωμίας του ήταν αποφασιστικός, στην κρίσιμη στιγμή που προηγήθηκε του 13ου Συνεδρίου, όπως ήταν η ευρεία ολομέλεια. Δεν έμεινε μόνο εκεί. Δε δίστασε να υπερασπιστεί την προσφορά του σοσιαλισμού, όταν άλλοι ηγέτες παγκόσμιου διαμετρήματος, στην καλύτερη περίπτωση, σίγησαν, αναδιπλώθηκαν στον εαυτό τους, περιμένοντας να δουν πού θα πάνε τα πράγματα.
Ο λαϊκός, ο κομματικός ηγέτης στη φουρτούνα φαίνεται, όταν χρειάζεται να πάει κόντρα στο ρεύμα. Οταν ακόμη πάει κόντρα και στην ηλικία του, καθώς κάθε μέρα, κάθε ώρα γίνεται πολύτιμος με τις παρατηρήσεις και τις γνώμες του, όταν πιστεύει βαθιά στα κομμουνιστικά ιδανικά, τίποτε δεν τον κάνει να τα παρατήσει.
Το Κόμμα και οι ηρωικοί αγώνες του ανέδειξαν τον σ. Χαρίλαο σε ηγέτη του και ο ίδιος ανταπέδωσε και ανταποδίδει την εκτίμηση που τρέφουν σ' αυτόν οι κομμουνιστές και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις».
Μία επίκαιρη απολογία
Σε καιρούς σα τους σημερινούς που διάφοροι ζητάνε από τους κομμουνιστές να ζητήσουν συγνώμη ακόμη και γιατί υπάρχουν, ζητάνε δηλαδή ξανά να υπογράψουμε δήλωση μετανοίας, αποκτά ιδιαίτερη αξία η υπενθύμιση της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στα στρατοδικεία. Μια στάση που περιγράφεται γλαφυρά από την απολογία του σ. Φλωράκη στη δίκη του 1960 (το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Οι δίκες για κατασκοπία την άνοιξη του 1960 στην Αθήνα» εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».). Μάλιστα αποκτά και μια ξεχωριστή επικαιρότητα η απάντηση που δίνει στον στρατοδίκη που ψάχνει να βρει από πού χρηματοδοτείται το ΚΚΕ. Ας το παρακολουθήσουμε:
«ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Η τακτική της συκοφαντίας είναι χαμένος κόπος. Ενα μέσον έχουν να μας καταπολεμήσουν: Να λύσουν τα προβλήματα του λαού. Αλλά τότε δε θα ήταν αντίπαλοί μας. Το δικαστήριό σας είναι υποχρεωμένο με την απόφασή του να δώσει απάντηση σε ορισμένα ερωτήματα: Αν το να έχει κανείς ιδανικά, το να αγωνίζεται για την εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Ελλάδα είναι προδοσία ή όχι. Αν το να αγωνίζεσαι υπέρ της ειρήνης είναι προδοσία ή πρώτιστο καθήκον κάθε ανθρώπου. Είπατε ότι είσαστε υποχρεωμένοι να δικάσετε με βάση έναν ορισμένο νόμο. Αλλά δεν μπορείτε να χωρίσετε τη συνείδησή σας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είπες ότι έχεις πλήρη συνείδηση και ότι αφομοιώνεσαι με το κόμμα σου. Σε ερωτώ: Γιατί μετά την απόφαση ότι ο Μπελογιάννης ήταν κατάσκοπος και το ΚΚΕ κάνει κατασκοπία δεν αποχωρίζεσαι, αλλά εξακολουθείς να μένεις αφοσιωμένος;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Κατ' αρχήν το κόμμα δεν είναι κάτι το άυλο. Τις αποφάσεις του τις παίρνουμε εμείς, και αυτό είναι μάλιστα εγγύησις για το ότι αν κάνουμε λάθη εμείς πάλι θα τα διορθώσουμε. Οσο για τον Μπελογιάννη, σας απαντώ ότι δεν είναι κατάσκοπος αλλά ήρωας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό είναι έτι εις βάρος σου!
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Το ΚΚΕ δεν κάνει κατασκοπία. Ο Μπελογιάννης δεν ήλθε για κατασκοπία, αλλά για πολιτική δουλειά και είναι θύμα της μισαλλοδοξίας και της αμερικανοκρατίας και για μας είναι ήρωας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ υπάρχουν αποφάσεις, σήματα...
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Πολλά μπορούν να "υπάρχουν" και δεν ξέρω τι υπάρχει. Ρωτάτε εμένα για τον Μπελογιάννη όταν πολιτικοί αρχηγοί και μέλος του υπουργικού συμβουλίου είπαν σε προεκλογική περίοδο ότι "παίξαμε με το κεφάλι του Μπελογιάννη".
ΣΑΡΛΗΣ: Δε ρωτάτε τον κ. πρωθυπουργό και τον υπουργό Δικαιοσύνης...
Σε σχετική ερώτηση ο κατηγορούμενος Φλωράκης απαντά ότι δεν είπε για Μακεδόνες γενικώς, αλλά για Σλαβομακεδόνες. "Και ο Βενιζέλος - προσέθεσε - γράφει γι' αυτούς: δε θεωρούν εαυτούς ούτε Ελληνας, ούτε Σέρβους, ούτε Βουλγάρους".
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τα ξέρω εγώ αυτά.
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Αν δεν τα ξέρετε τι να σας κάνω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Συμφέρει εθνικά η ανακίνησις του Μακεδονικού;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Οχι, δε συμφέρει. Δεν το υποκινούμε εμείς, αλλά εκείνοι που καταπιέζουν τους Σλαβομακεδόνες και τους καλλιεργούν έτσι τάσεις αποχωρισμού.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν κάνουμε πόλεμο για το Βορειοηπειρωτικό θα πολεμήσεις;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Να μου πείτε πρώτα για ποιο λόγο θα γίνει ο πόλεμος.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για να τους απελευθερώσουμε, επειδή είναι Ελληνες.
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Ελληνες υπάρχουν και στην Πόλη και στη Σμύρνη και στην Αίγυπτο και στην Αμερική.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εκτός από φόνους και καταστροφές τι έχετε να παρουσιάσετε;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Αφού μιλάτε για καταστροφές σας λέω. Το 1949 εμείς νικηθήκαμε. Πέρασαν 11 χρόνια. Από τότε οι κυβερνήσεις της χώρας πήραν 3 δισεκ. δολάρια. Τι έγινε μ' αυτά, πού είναι η πρόοδος; Η "Καθημερινή" έγραφε τότε: "Να ξεμπερδέψουμε με τους κομμουνιστάς και θα φάμε με χρυσά κουτάλια". Και σήμερα αντί για χρυσά κουτάλια έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους και υποαπασχολουμένους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πώς λέτε ότι δεν είσαστε υπέρ της βίας αφού στην κατοχή είσαστε τα 10% και θέλατε να επιβληθείτε με τη βία;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Ο μακαρίτης ο Χαβίνης είπε στη Βουλή ότι είναι ντροπή να υβρίζεται η Εθνική Αντίσταση, γιατί την ακολουθούσε το 70% του ελληνικού λαού. Ποια ήταν η βία; Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Είχαν τα 80% του λαού με το μέρος τους, είχαν ουσιαστικά την εξουσία και δέχθηκαν να συμμετάσχουν ως μειοψηφία σε κυβέρνηση εθνικής ενότητος. Και αυτό ήταν λάθος τους.
Σε ερώτηση του προέδρου εάν λειτουργούν στις ανατολικές χώρες σχολές στις οποίες διδάσκονται μαθήματα σαμποτάζ, ασυρμάτου κλπ., ο Φλωράκης απαντά:
- Σας είπα τι σπουδάζουν οι Ελληνες. Πάνε σε σχολείο. Πανεπιστήμιο κλπ. και παίρνουν και επίδομα. Πώς να το κάνουμε; Αυτό είναι το σοσιαλιστικό σύστημα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εσύ εφοίτησες στη Στρατιωτική Ακαδημία της Μόσχας; Γιατί έτσι έχει κατατεθεί.
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Οχι. Πολλά έχουν κατατεθεί.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι δουλειά έκανες;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Τριατατικός πριν από τον αλβανικό πόλεμο.
Σε σχετική ερώτηση του προέδρου, απαντά ότι μετά την κατάρρευση του μετώπου, Ελληνες υπουργοί τον παρέδωσαν στους Γερμανούς, αργότερα κατετάγη στον ΕΛΑΣ και κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στον Δημοκρατικό Στρατό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και πώς ζούσες σ' αυτό το διάστημα;
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Το πώς ζούμε δεν ενδιαφέρει το δικαστήριο. Σας είπα ότι το κόμμα έχει τα οικονομικά του. Ρωτήσατε άλλα κόμματα που αγοράζουν ψήφους και εξαγοράζουν συνειδήσεις, πού τα βρίσκουν τα χρήματα; Πώς έχει π.χ. η ΕΡΕ, το κόμμα των Φιλελευθέρων και τα άλλα κόμματα γραφεία, μηχανισμό κλπ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μα εσείς ερχόσαστε απ' έξω με τόσα χρήματα.
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Προέρχονται από τις συνδρομές των μελών μας. Μην ξεχνάτε ότι έχετε καταδικάσει Ελληνες πολίτες σε θάνατο για εισφορές που δίναν στο κόμμα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εννοείς τα τάληρα. Αυτές είναι ψείρες.
ΦΛΩΡΑΚΗΣ: Τα πάντα. Κι αυτές οι καρέκλες που καθόσαστε είναι φτιαγμένες από αυτά τα τάληρα των εργατών και του ελληνικού λαού».
Για τον ΔΣΕ
Χρέος, από τα υψηλότερα του Κόμματος απέναντι στην ιστορία του, ήταν και παραμένει η τιμή στη λαμπρότερη σελίδα του επαναστατικού λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, στην ιστορία - δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μια δράση που και σήμερα στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τόσο των αστών όσο και των κάθε λογής αναθεωρητών. Με αφορμή τα 50χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ, το ΚΚΕ οργάνωσε μια σειρά εκδηλώσεις σ' όλη τη χώρα και ιδιαίτερα στις περιοχές που αναπτύχθηκε η δράση του ΔΣΕ. Μια τέτοια εκδήλωση επιλέχθηκε να γίνει στις 3 Νοέμβρη του 1996, στο κέντρο της Φλώρινας, σε μια εποχή μάλιστα που τότε ακόμα κυριαρχούσε το αντικομμουνιστικό μένος του Καντιώτη. Αντιγράφουμε αποσπάσματα από τον «Ριζοσπάστη»:
«"Η άρνηση υποταγής στους δυνάστες, ποτέ δεν υπήρξε λάθος στην ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας".
Φλώρινα, αίθουσα Πολιτιστικού Κέντρου, ώρα 11.30 το πρωί της Κυριακής. Η φωνή που ακούγεται από τα μεγάφωνα και απλώνεται πάνω απ' την πόλη, τονίζει μία προς μία τις λέξεις. Προκαλεί τη σκέψη να σταθεί για λίγο μακριά απ' την εντύπωση. Να δει τα πράγματα όχι σαν νίκη ή ήττα, αλλά σαν ανάγκη τέτοια από αυτές που η κάλυψή τους κάνει τον τροχό της ιστορίας να πηγαίνει μπροστά.
Στο βήμα ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης. Ακροατήριο εκατοντάδες επιζώντες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, κομμουνιστές και κομμουνίστριες νεότερων γενιών και με μια δυναμική παρουσία μ' όλα τα νιάτα τους "στη φόρα", με τον "Τσε" να κυματίζει, τις κόκκινες σημαίες να αποδίδουν τιμές, δεκάδες κνίτες και κνίτισσες. Η αίθουσα κατάμεστη, το ίδιο και το φουαγιέ κι έξω οι σκάλες κι ο δρόμος για όσους δε χώρεσαν (...) Ο καπετάνιος στο βήμα δεν κρύβει τη συγκίνησή του για το γεγονός ότι βρίσκεται εδώ στη Φλώρινα, σε μια εκδήλωση τιμής για ό,τι πιο περήφανο γέννησε το επαναστατικό εργατικό κίνημα της χώρας μας.

"Ξαναζούσα με το νου..."
"Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι, είπε ανεβαίνοντας στο βήμα, δε σας κρύβω πως χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, που ήρθα ξανά ύστερα από 47 χρόνια στην περιοχή του Βίτσι, φυσικά κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες από τότε, το 1949".
Και εξηγώντας τους λόγους αυτής της ιδιαίτερης χαράς, υπενθύμισε πως "η περιοχή έχει τόση μεγάλη προσφορά στον αγώνα του λαού μας, έδωσε τόσα για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την προκοπή του τόπου".
"Βρίσκομαι, είπε, σε μία περιοχή που αποτέλεσε Κάστρο και σύμβολο του ηρωικού αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που τα 50 του χρόνια γιορτάζουμε σήμερα εδώ στη Φλώρινα. Δε σας κρύβω πως αυτές τις τρεις μέρες, κατά τη διαδρομή που έκαμα από Αγραφα, Χάσια, Καλαμπάκα, Γρεβενά, Κοζάνη, Φλώρινα, δοκίμασα έντονα αισθήματα συγκίνησης. Μνήμες ξαναζωντάνεψαν από την εποχή εκείνη. Ξαναζούσα με το νου γεγονότα συνδεδεμένα με τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τους υψηλούς σκοπούς του. Συνδεδεμένα με την ακλόνητη πίστη στα μεγάλα ιδανικά της λευτεριάς και της λαϊκής κυριαρχίας".
Αναφερόμενος στη συνέχεια στην ιστορία των λαϊκών αγώνων, σημείωσε:
"Στην ιστορία αυτού του τόπου δεν υπάρχει αγώνας για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της πατρίδας μας, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, που δεν έχει διαστρεβλωθεί, δεν έχει συκοφαντηθεί από τις δυνάμεις της συντήρησης και της υποτέλειας στους ξένους. Τι δεν έχει ειπωθεί σε βάρος του αγώνα του λαού και των αγωνιστών του '21. Σε βάρος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Σε βάρος της ηρωικής αντίστασης του Δεκέμβρη του 1944 ενάντια στην εγγλέζικη επιβολή και των ντόπιων συνεργατών τους. Τι δεν έχει ειπωθεί σε βάρος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για τον εμφύλιο πόλεμο 1946-1949 κλπ.".

Ιστορικά δίκαιη η άρνηση στην υποταγή
"Και σήμερα, συνέχισε, εξακολουθούν οι κρατούντες, παρά το ότι πέρασαν 50 και πάνω χρόνια, να προπαγανδίζουν πως το Δεκέμβρη και τον εμφύλιο πόλεμο, τον επιδίωξε, τάχα, το ΚΚΕ (...) Ορισμένοι δεν αμφισβητούν το ρόλο των Εγγλέζων και ότι αυτοί επιδίωξαν τον εμφύλιο πόλεμο. Υποστηρίζουν όμως ότι ο εμφύλιος πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί. Υποστηρίζουν πως το ΚΚΕ και το ΕΑΜ δεν έπρεπε να απαντήσουν με ένοπλη αντίσταση, ότι το ΚΚΕ φέρνει την ευθύνη γιατί δεν απέφυγε τη σύγκρουση, ενώ μπορούσε και μια σειρά άλλα...
Δε λένε όμως πέρα της ένοπλης αντίστασης ή της υποταγής στην εγγλέζικη κυριαρχία ποια άλλη λύση υπήρχε. Υποταγή στους ξένους ιμπεριαλιστές ή ένοπλη αντίσταση; Οι παλιοί θυμούνται ποια ήταν η κατάσταση. Φοβερός ο εμφύλιος πόλεμος, αλλά πιο φοβερό και απαράδεκτο είναι η υποταγή στους καταλύτες της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής θέλησης, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός. Η άρνηση υποταγής στους δυνάστες ποτέ δεν υπήρξε λάθος στην ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας".

Το χρέος όλων μας
Καταχειροκροτούμενος, ο Χ. Φλωράκης άρχισε σ' αυτό το σημείο την αναφορά του στον ΔΣΕ, τονίζοντας ιδιαίτερα το χρέος για την ιστορική μελέτη αυτής της περιόδου και το χρέος των επιζώντων να συμβάλουν με τις μνήμες τους στην ολοκληρωμένη αυτή μελέτη.
"Με περίσσια περηφάνια, είπε, τιμούμε τα 50 χρόνια του ΔΣΕ. Ο αγώνας του ΔΣΕ ανεξάρτητα από την έκβασή του ήταν ένας αγώνας δίκαιος. Ενας αγώνας λαϊκής αντίστασης στα μεταπολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Ενας αγώνας που λάμπρυνε τις πιο ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας.
Ηταν συνέχιση του αγώνα της ένδοξης Εθνικής μας Αντίστασης, το ίδιο μεγάλος, πατριωτικός, που καθημερινά δικαιώνεται.
Ο αγώνας του ΔΣΕ, το περιεχόμενό του, το πλήθος των ηρωικών του πράξεων, η αυτοθυσία, οι άνισες συνθήκες πάλης, η αντιμετώπιση αφάνταστων δυσκολιών, η επιμονή των μαχητών και η προσήλωσή τους στα υψηλά ιδανικά για την Εθνική Ανεξαρτησία, τη λευτεριά και την προκοπή του τόπου, αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης και φρονηματισμού για τις νέες γενιές.
Χρέος των επιζώντων - και με συγκίνηση σήμερα συνάντησα αρκετούς μαχητές εδώ σ' αυτή τη σύναξη - είναι να συμβάλουν, με τις μνήμες του αγώνα εκείνου, στην ολοκληρωμένη ιστορική μελέτη του ΔΣΕ. Τη μελέτη της δημιουργίας του, των στόχων του, την οργανωτική του διάρθρωση και ανάπτυξη, τη στρατηγική και τακτική του, τη δράση του. Η τέτοια επιστημονική μελέτη και τα συμπεράσματά της θα είναι χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο. Δε φτάνει μόνο να θυμόμαστε τους αγώνες, αλλά να τους μαθαίνουν και οι νέες γενιές"».
Εγνοια μόνιμη για την ιδεολογική δουλειά στο Κόμμα

Το 1978 πραγματοποιείται το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το πρώτο νόμιμο, μετά από τρεις δεκαετίες βαθιάς παρανομίας. Το ζήτημα της ιδεολογικής δουλειάς έμπαινε στην πρώτη γραμμή. Στην εισήγησή του, τότε, είχε σημειώσει ανάμεσα στα άλλα:
«Η διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών αναπτύσσεται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης και ανόδου της ακτινοβολίας των προοδευτικών ιδανικών. Ακόμα και του σοβαρού πλήγματος που δέχτηκε η θεωρία και πρακτική του χυδαίου αντικομμουνισμού της "εθνικοφροσύνης" και της υποτέλειας, στην οποία στήριξε η άρχουσα τάξη ολόκληρη τη μεταπολεμική πορεία της Ελλάδας.
Θα ήταν όμως λάθος να υποθέσουμε ότι οι διαφοροποιήσεις αυτές στις συνειδήσεις των μαζών βρίσκουν αυτόματα συνεπή προσανατολισμό, ότι όλες οδηγούν σε θετικά πολιτικά αποκρυσταλλώματα και τοποθετήσεις. Πέρα απ' αυτό τα νέα κοινωνικά στρώματα και δυνάμεις, που πυκνώνουν το μαζικό κίνημα, μπάζουν στο επαναστατικό κίνημα μιαν ολόκληρη κλίμακα αστικών και μικροαστικών ιδεών, ρεφορμιστικών ή δεξιών και "αριστερών" οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Ακόμα, η άρχουσα τάξη καταβάλλει επίμονες προσπάθειες να εκτρέψει το ριζοσπαστισμό των μαζών σε λαθεμένες κατευθύνσεις, στο αδιέξοδο, να τον συγκρατήσει στα "όρια" της αστικής ιδεολογίας ή να τον σπρώξει στο μικροαστικό σοσιαλισμό ή και τον αναρχισμό (...)
Χρειάζεται ν' αντικρούσουμε τις θέσεις που αρνούνται τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην πάλη για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Που μειώνουν τη σημασία της ταξικής πάλης και του αντιμονοπωλιακού αγώνα και την υποκαθιστούν είτε με το πνεύμα του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας, είτε μ' ένα αταξικό εθνικοαπελευθερωτικό εθνικισμό καλυμμένο πίσω από το αντιεπιστημονικό σχήμα της αντιπαράθεσης μητρόπολης - περιφέρειας. Χρειάζεται επίσης να αντιπαλεύουμε τις αντιλήψεις του λεγόμενου "ελληνικού σοσιαλισμού" στις διάφορες παραλλαγές τους, που απολυτοποιούν τις εθνικές ιδιομορφίες και μας καταλογίζουν πως μιμούμαστε τάχα ξένα πρότυπα, για να διαστρεβλώσουν την ουσία του σοσιαλισμού, ν' αγνοήσουν τις γενικές του νομοτέλειες, ν' αρνηθούν την πείρα της οικοδόμησης του υπαρκτού σοσιαλισμού κ.ά.».

Είναι συμφέρον του ίδιου του λαού
Σε δήλωσή του για τη συμπλήρωση 85 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος, ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης σημείωνε τα παρακάτω:
«Το ΚΚΕ το γέννησε η ελληνική πραγματικότητα, υπήρξε "τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής" όπως είπε ο μεγάλος Κώστας Βάρναλης.
Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική, που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ.
Τι ήταν αυτό που έκανε το ΚΚΕ να παραμένει ορθό και δυναμικό στους αγώνες τόσα και τόσα χρόνια παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που έζησε, παρά τις ανηφόρες και κατηφόρες που πέρασε η πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, παρά το γεγονός ότι πέρασε τη μισή ζωή του στην παρανομία, στις διώξεις;
Ηταν και είναι η πίστη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στο δικαίωμα του λαού να καθορίζει αυτός την τύχη του. Η πίστη του στο δίκαιο των εργαζομένων αλλά και στη δυνατότητά τους να το επιβάλουν.
Ηταν και είναι η βαθιά πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός ό,τι έδωσε έδωσε, μόνο βαρβαρότητα και πόλεμο τώρα μπορεί να δώσει. Ο σοσιαλισμός ήταν και παραμένει αναγκαιότητα.
Τα βάσανα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των γυναικών, των αλλοδαπών εργατών στη χώρα μας, των Ελλήνων μεταναστών, όλων των εργαζομένων στην πόλη και το χωριό, ήταν και είναι η καθημερινή μας έγνοια.
Το ΚΚΕ, χωρίς να παραιτείται από τον τελικό του σκοπό, δε σταμάτησε ποτέ να καταπιάνεται με τα καθημερινά προβλήματα του λαού, με τον αγώνα για την ειρήνη, την υπεράσπιση της ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στήριξε και βοήθησε κάθε αγώνα, κάθε κίνημα, κάθε προσπάθεια, από όπου και αν προερχόταν, με στόχο την απόσπαση κατακτήσεων υπέρ των εργαζομένων, των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Σήμερα όλες μας τις δυνάμεις τις αφιερώνουμε στην προώθηση της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και συνεργασίας ώστε ο λαός να μπορέσει να απαντήσει στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται, να ανοίξει το δρόμο για βαθιές αλλαγές που θα τον φέρουν στο προσκήνιο. Η συγκρότηση αυτής της λαϊκής συμμαχίας είναι πάνω από όλα συμφέρον του ίδιου του λαού.
Είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε ούτε θα έρθει. Ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Είμαστε σίγουροι».


Είμαστε περήφανοι για την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας
Μάης του 1997, 7ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Στο βήμα ο Χ. Φλωράκης.
«Είμαστε υπερήφανοι για την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Ναι, είμαστε περήφανοι (...) γιατί κι εσείς κι η δική σας γενιά αγωνίζεται σήμερα κάτω από δύσκολες συνθήκες για τα συμφέροντα της νεολαίας, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Αγωνίζεται για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας, για αληθινή δημοκρατία, για πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Το ίδιο συναίσθημα νιώθω, γιατί είσαστε η συνέχεια. Είσαστε η συνέχεια και των οραμάτων και των αγώνων».
«Ολοι είμαστε μάρτυρες της προσπάθειας της άρχουσας τάξης και των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών να αμαυρώσουν το παρελθόν, αλλά και το παρόν και το μέλλον των λαών. Προπαγανδίζουν το τέλος των ιδεολογιών, γιατί, τάχατες, κατέρρευσαν μαζί με τα σοσιαλιστικά καθεστώτα των χωρών της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Καλλιεργούν τη λαθολογία και σπρώχνουν τους νέους στη φυγή από την πραγματικότητα. Τους σπρώχνουν στην αναζήτηση προσωπικών λύσεων, μιλώντας για το μάταιο της οργανωμένης πάλης. Οσα λάθη κι αν καταμαρτυρούν οι "ειδικοί" της λαθολογίας σε βάρος και των σοσιαλιστικών καθεστώτων και στις προηγούμενες γενιές των αγωνιστών, αυτοί έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους, στο ακέραιο και το ταξικό καθήκον και το αγωνιστικό και το διεθνιστικό. Αν ο σοσιαλισμός οπισθοδρόμησε σε μια συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη, τα επιτεύγματα και η ιστορική του συμβολή στην πρόοδο των λαών ούτε χάθηκαν, ούτε πρόκειται να χαθούν. Οσο μεγάλο πλήγμα κι αν είναι η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό δε σημαίνει ούτε το τέλος της ιστορίας, ούτε το τέλος του σοσιαλισμού.
Ασφαλώς όλα αυτά τα χρόνια πολλά άλλαξαν. Ενα όμως δεν άλλαξε. Δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν' αλλάξει το όραμα για μια κοινωνία δίκαιη, για μια κοινωνία ανθρώπινη, για μια κοινωνία σοσιαλιστική. Το μεγάλο δίδαγμα από τους αγώνες αυτούς και τα επιτεύγματα είναι, ότι κινητήρια δύναμη της ιστορίας ήταν και παραμένει η ταξική πάλη. Αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει και ταξικά πρέπει να βλέπουμε τα ζητήματα και τις συγκεντρώσεις μας και την ενότητά μας.
Ολα τα κεκτημένα των εργαζομένων, που αποκτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, αντιμετωπίζουν σήμερα μια σοβαρή απειλή: Την απειλή της αφαίρεσης. Ο πρωθυπουργός της χώρας και μάλιστα από τη Γερμανία, επίσημα εξάγγειλε το τι πρόκειται να γίνει στα επόμενα χρόνια. Εναπόκειται στη δική σας γενιά να υπερασπίσετε όλες τις κατακτήσεις, αντιμετωπίζοντας αγωνιστικά και ανυποχώρητα αυτήν την πρόκληση των καιρών. Χρέος σας να καταβάλετε κάθε προσπάθεια για να συνειδητοποιήσει η νεολαία για ποιες ιδέες και σκοπούς πρέπει να παλέψει. Ενάντια σε ποιον πρέπει να παλέψει και σε ποια μαζική οργάνωση πρέπει να ενταχθεί. Είμαι βέβαιος πως θα αποδειχτείτε αντάξιοι και των παλιότερων αγωνιστών, αλλά και των νέων περιστάσεων. Σας βλέπω και αναπολώ τα παλιά, αλλά σας βλέπω και οραματίζομαι και το μέλλον. Ενα μέλλον δημοκρατικό, λαϊκό, σοσιαλιστικό. Στο τέλος, σας εύχομαι η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας να γίνει η ψυχή και η καρδιά της ελληνικής νεολαίας».


Γειά σας
Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα που έγραψε ο Χαρίλαος Φλωράκης και παρέδωσε σε ανύποπτη στιγμή στην Αλέκα Παπαρήγα, ανέφερε:
«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.
O,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.
Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. O,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.
Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.
Δε θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.
Γεια σας
Χαρίλαος Φλωράκης
Σεπτέμβρης 1994».

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης Αμπελοκήπων - Μενεμένης

Σπλάχνο και τιμή του ΚΚΕ