ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΜΕΝΕΜΕΝΗΣ

1. Το μασκέ πάρτυ της κυρίας Αγγελοπούλου τελείωσε. Προφανώς ο σύζυγος έκλεισε απότομα το ταμείο δίνοντας το τελικό χτύπημα στο παιχνίδι μιας κυρίας που κάποτε ονειρευόταν να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. 2. Το χειρότερο για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αποτέλεσμα που έλαβε στις εκλογές, όσο το ότι επανέφερε από τα έγκατά του, έστω για λίγο, τον Κύρκο. 3. Υπάρχει μια κατηγορία δημοσιογράφων που, ενώ γελοιοποιούνται με τη θέλησή τους για την περιβόητη αναγνώριση, απαιτούν να τους παίρνεις στα σοβαρά. 4. Οταν μια ζωή είσαι πιστός στο δόγμα της Δύσης, τι συμβαίνει ξαφνικά; Τι παθαίνει η Δεξιά και κάνει σημαία της την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα; Μπορεί η ίδια να ξεχνά τους λόγους, ωστόσο το μειονέκτημά της, η λησμονιά, γίνεται δικό μας πλεονέκτημα. 5. Οι μετριότητες που μας κυβερνούν φροντίζουν να πολλαπλασιάζουν τα λάθη τους με τέτοια ταχύτητα, που δεν τους προλαβαίνεις. Σα να παίζεις ηλεκτρονικό παιχνίδι και δεν χτυπάς εσύ στην οθόνη το στόχο, επειδή πέφτει μόνος του. 6. Ο καθωσπρέ

Η απόφαση της κυβέρνησης να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες απασχόλησε την έκτακτη συνεδρίαση της Αναπτυξιακής Εταιρείας Βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης, όπου συμμετέχουν οι 14 δήμαρχοι της περιοχής, χτες το πρωί, παρουσία εκπροσώπων κομμάτων και βουλευτών. Αφορμή για τη σύσκεψη αποτέλεσε η πληροφορία που είδε το φως της δημοσιότητας, ότι ανάμεσα στους χώρους που εξετάζει η κυβέρνηση για να στήσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι και το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, το οποίο χρόνια τώρα διεκδικεί ο εργαζόμενος λαός της περιοχής για να γίνει χώρος πρασίνου και αναψυχής. Οι δήμαρχοι και οι εκπρόσωποί τους εξέφρασαν την κάθετη διαφωνία τους στη μετατροπή του στρατοπέδου Παύλου Μελά αλλά και των υπόλοιπων στρατοπέδων της Δυτικής Θεσσαλονίκης σε χώρους συγκέντρωσης μεταναστών. Συμφώνησαν ότι είναι ανάγκη τα στρατόπεδα που βρίσκονται σε κατοικημένες περιοχές της Δυτικής Θεσσαλονίκης (ως οι τελευταίοι εναπομείναντες χώροι), να μετατραπούν σε Μητρ

Μας συντροφεύει η λεβεντιά του, αλλά μας λείπει! «Θα κάνω μια ευχή. Να καταργηθεί το ρητό "Η σιωπή είναι χρυσός". Γιατί η σιωπή είναι ντροπή. Και να φωνάζουμε όλοι μαζί για το Δίκιο. Για τη Λευτεριά. Για τον Ανθρωπο». Αυτή ήταν η τελευταία «κουβέντα με τους φίλους του», του Τίτου Βανδή. Του συντρόφου, που «έφυγε» από κοντά μας στις 23/2/2003. Οχι απλά δεν την ξεχνάμε, αλλά μας συντροφεύει σ' αυτόν τον αγώνα. Οπως μας συντροφεύει η λεβεντιά του, το χιούμορ, το χαμόγελό του, η αισιοδοξία του, η περηφάνια, η αγωνιστικότητά του. Μας λείπει, όμως. Μας λείπει η συμμετοχή του, σ' αυτόν τον αγώνα. Ο Τίτος Βανδής, ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός, που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας. Εποίησε ήθος Ο Τίτος Βανδής σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφα

Το 1973 σε ηλικία 89 χρόνων, πέρασε στην «αθανασία» ο Γιαννιώτης κομμουνιστής, διακεκριμένος γιατρός, εξαιρετικός ποιητής, αγωνιστής του δημοτικισμού, πρωτοπόρος «οδηγητής» των προοδευτικών Ελληνικών Γραμμάτων στον 20ό αιώνα και «θεμελιωτής» της θεωρίας και της κριτικής της λογοτεχνίας στην Ελλάδα, Μάρκος Αυγέρης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, «έφυγε» εν μέσω της αμερικανοκίνητης Απριλιανής χούντας, αφήνοντας στο λαό μας την επίκαιρη και σήμερα «διαθήκη» του: «Μέσα στις ύπουλες ενέδρες των καιρών/ έτοιμος πάντα νάσαι/ γι' αντίσταση κι αγώνα/ Κι αν τόχει η μοίρα σου να πέσεις/ βάστα ακόμα/ μην πεις ποτέ, ψυχή μου παραδόσου». Ο,τι δίδαξε, έπραξε με όλη τη ζωή και το έργο του ο Αυγέρης, γι' αυτό και πραγματοποιήθηκε ο πόθος του: «Αχ, να φτερώσω και να 'ρθώ κι εγώ μαζί σας/ να με αναστήθηκα θανάτω θάνατον πατήσας». Ο Μάρκος Αυγέρης δικαιωματικά πέρασε στη χορεία των «αθανάτων». Και γιατί η ζωή, πρότυπο ανθρώπινου, αγωνιστικού, επιστημονικού ήθους κ

«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια» της ποίησής του «Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια/ εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος/ Εδώ σηκώνετ' όλ' η γη με τους αποθαμένους/ και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της. Κι απάνω - απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους,/ φωτάει με μιας Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος./ Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες/ - χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια,- / κ' είν' οι νεκροί στα ξάγναντα πρωτοπανηγυριώτες». Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από τη μέρα που η Ελλάδα, η Εθνική Αντίσταση και η Ποίηση στερήθηκαν έναν από τους μέγιστους δημιουργούς του 20ού αιώνα. Τον Αγγελο Σικελιανό. Το εκτυφλωτικής πνευματικής και ανθρώπινης λάμψης «αστέρι» του έσβησε στις 19 του Ιούνη του 1951. Ο Σικελιανός έφυγε πικραμένος και παραγκωνισμένος από την επίσημη μετεμφυλιακή Ελλάδα, συκοφαντημένος και σαν επίτιμος πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, επειδή είχε το σθένος να συμπορευτεί με το ΕΑΜ, και

( Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη ) Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η τεράστια εμπειρία, ήδη από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, για τον ατελέσφορο ρόλο της λεγόμενης ατομικής τρομοκρατίας. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η καταγεγραμμένη πλέον ιστορική γνώση για το σκοτεινό ρόλο των συγκεκριμένων ομάδων στη Δυτική Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Ακόμα κι αν δεν είχαν εξαχθεί ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα και δεν είχε σωρευτεί πλήθος πληροφοριών και στοιχείων για τις πολυπλόκαμες σχέσεις αυτών των ομάδων με κέντρα και υπηρεσίες. Θα αρκούσε, να τεθούν μερικά πολύ απλά ερωτήματα και να απαντηθούν με βάση την απλή, την κοινή (και τόσο σοφή) λογική, ώστε να υπάρξει μια ασφαλής εκτίμηση ως προς το τι στοχεύουν και για το πού θέλουν εξ αντικειμένου να οδηγήσουν τα πράγματα τα αθύρματα με τα κουμπούρια που έδρασαν προχτές στην Αθήνα. * Η δράση τους, λοιπόν, υπηρετεί, ναι ή όχι, το κλίμα της τρομοϋστερίας, βολεύει, ναι ή όχι, αυτούς που θέλουν να γεμίσουν τον τόπο ρουφιανοκάμερες, εξυπηρετεί, να

1959. Ιούλης, Μόσχα. Στην τελετή του βραβείου Λένιν Ηταν Δευτέρα 16 του Δεκέμβρη 1974, το απόγευμα, και το θέατρο «Αλίκη» είχε πλημμυρίσει μέσα κι έξω από κόσμο. Τόσος κόσμος που ήταν αδύνατο να χωρέσει ακόμη και σε άλλο χώρο με διπλάσια και τριπλάσια χωρητικότητα. Χρειαζόταν στάδιο, έγραψαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες.Τούτος ο κόσμος είχε έρθει να τιμήσει έναν δικό του άνθρωπο, τον μπαρμπα-Κώστα. Εναν δικό του ποιητή, τον φιλόσοφο ποιητή της εργατικής τάξης Κώστα Βάρναλη. Ηταν μια εκδήλωση οργανωμένη από την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών προς τιμήν του αρχαιότερου μέλους της, διότι ο τιμώμενος Κώστας Βάρναλης είχε υπηρετήσει τις Τέχνες και τα Γράμματα όχι μόνο ως μεγάλος ποιητής αλλά και ως εξαίρετος δημοσιογράφος, του οποίου οι επιφυλλίδες από την ΠΡΩΙΑ, τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και την προδικτατορική ΑΥΓΗ είχαν αφήσει εποχή.Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος της Ενωσης Σπύρος Γιαννάτος ενώ ο πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ Γ. Καράτζας μίλησε για τον Βάρναλη- Δημοσιογράφο. Στη συνέχεια στο βή

ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΣΣΗΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Την απόφασή τους να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την εγκατάσταση εργοστασίου καύσης απορριμμάτων στην περιοχή τους δηλώνουν οι κάτοικοι της Ασσήρου Θεσσαλονίκης. Tο πρωί της Δευτέρας, σε ένδειξη καλής θέλησης, σταμάτησαν τον πολυήμερο αποκλεισμό του ΧΥΤΑ της Μαυροράχης, αφού εξασφάλισαν ότι θα σταματήσει η διαδικασία μελέτης για την εγκατάσταση του εργοστασίου καύσης στην περιοχή τους και θα ξεκινήσει διάλογος από μηδενική βάση για τη χωροθέτησή του. Στη συνεδρίαση του ΔΣ του Συνδέσμου ΟΤΑ Μείζονος Θεσσαλονίκης που έγινε τη Δευτέρα, εκτός από το παραπάνω, αποφασίστηκε η άμεση προώθηση των έργων για την κατασκευή κόμβου, που θα θέσει τέλος στη διέλευση των απορριμματοφόρων από την Ασσηρο, η εκπόνηση αναπτυξιακού σχεδίου για την περιοχή και η ενεργοποίηση της επιτροπής παρακολούθησης της λειτουργίας του ΧΥΤΑ. Την απόφαση καταψήφισε κατ' εντολή του δημάρχου ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος ζήτησε από φορείς και κατοίκους της Ασσήρο

Η πρώτη μεγάλη μάχη ανάμεσα στις δύο τάξεις Σκηνή από την εξέγερση των εργατών στο Παρίσι, το 1848 Στις 23 Ιούνη 1848 οι εργάτες του Παρισιού ξεχύνονται στους δρόμους και στήνουν οδοφράγματα. Ηταν η απάντησή τους στο όργιο της τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η αντεπανάσταση. Η εξέγερση αυτή είναι φανερά προλεταριακή. Στα οδοφράγματα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες με τα συνθήματα «Ψωμί ή μολύβι», «Δικαίωμα εργασίας», «Ζήτω η κοινωνική δημοκρατία». Στις προκηρύξεις που τύπωναν οι ξεσηκωμένοι εργάτες, ζητούσαν να διαλυθεί η συντακτική συνέλευση και να περάσουν τα μέλη της από δίκη, να πιαστούν τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής, να απομακρυνθεί ο στρατός από το Παρίσι, να αναγνωριστεί στο λαό το δικαίωμα να καταρτίσει ο ίδιος το σύνταγμα, να διατηρηθούν τα εθνικά συνεργεία και να κατοχυρωθεί το δικαίωμα της εργασίας. «Αν αλυσοδέσουν το Παρίσι τότε θα υποδουλωθεί ολόκληρη η Ευρώπη», έγραφε μια προκήρυξη, τονίζοντας τη διεθνή σημασία που είχε η εξέγερση. Τέσσερις μέρες, από τις 23 έως τις 26 Ιούνη,

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΝΙΑΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ.-ΕΕ Η ασφάλεια των Ελλήνων εργαζομένων δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες αλλά από την αντιδραστική πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ.-ΕΕ. Να σταματήσουν οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις κατά των μεταναστών,οι φυλακίσεις γιατί δεν έχουν χαρτιά, η επαναπροώθηση, να υπάρξουν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς χώροι φιλοξενίας, με παροχή ιατροφαρμακευτικής φροντίδας, δωρεάν σίτιση και στέγαση. Νομιμοποίηση όσων ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Ασυλο στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων. Ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ.

Κάλεσμα της «Δημοκρατικής Ενότητας Γονέων» μπροστά στο Συνέδριο της Συνομοσπονδίας που ξεκινά την Κυριακή 14 Ιούνη. «Οι γονείς δε φτάνει να αγωνιούμε για τη μόρφωση και το μέλλον των παιδιών μας. Οφείλουμε να αγωνιστούμε. Οχι μόνο για τα μορφωτικά δικαιώματα, αλλά και για ριζικές ανατροπές στην οικονομία και στην κοινωνία, γιατί όσο μέτρο προόδου της κοινωνίας είναι το κέρδος, ούτε η Παιδεία, ούτε η επιστήμη, ούτε ο άνθρωπος θα μπορούν να μπουν πάνω από αυτό. O αγώνας για τη μόρφωση των παιδιών μας είναι αγώνας για ζωή με δικαιώματα» , επισημαίνει στη διακήρυξή της η παράταξη «Δημοκρατική Ενότητα Γονέων», μπροστά στο Συνέδριο και τονίζει: «Δέκα και πλέον χρόνια ζούμε την επίθεση των "κοσμογονιών" στην εκπαίδευση. Το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται πνιγμένο στην "ποιότητα" αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις ζητούν να θυσιάσουμε την ευτυχία και τα όνειρα των παιδιών μας, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές στον πόλεμο των κερδών

Ετος Ρίτσου έχει ανακηρυχθεί το 2009 από το υπουργείο Πολιτισμού, με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πρώτη καθιέρωσε το θεσμό της τακτικής οργάνωσης ετήσιων αφιερωμάτων σε σημαντικές προσωπικότητες, προτρέποντας τα κράτη - μέλη να πράξουν ανάλογα. Ο φανερός στόχος της είναι «η προώθηση των ευρωπαϊκών πολιτιστικών αξιών» σαν «έκφραση της προσφοράς της στον πολιτισμό».1 Κρυφός στόχος, όμως, είναι μέσα και από τέτοιου είδους δραστηριότητες να διευρυνθεί και να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή αγορά «πολιτιστικών προϊόντων», να τονωθεί η κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων (δισκογραφικές εταιρείες, εκδοτικοί οίκοι, επιχειρήσεις θεάματος, «ευαγή» ιδρύματα κ.λπ.) που συγκροτούν την αποκαλούμενη «πολιτιστική βιομηχανία» και λυμαίνονται - ελέγχοντας ασφυκτικά - το μεγαλύτερο μέρος του καλλιτεχνικού έργου στην ΕΕ και στη χώρα μας. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, τόσο των κρυφών όσο και των φανερών αυτών επιδιώξεων είναι τελικά το ίδιο: Η κακοποίηση και η διαστρέβλωση σε οτιδήποτε πολύτιμο και ωφέλι