ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ - ΦΤΩΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ
Η πλειοψηφία του Δήμου αλλά και οι Δημοτικές Παρατάξεις που ορκίζονται πίστη στην επιχειρηματικότητα ψηφίζουν στο Δήμο τα πιο αντεργατικά μέτρα
ο νέος Κανονισμός Προσωπικού για τους εργαζόμενους της Δημοτικής Επιχείρηση (ΚΔΕΔΑΜ), όπως επίσης και ο Εσωτερικός Κανονισμός Υπηρεσιών
Τη Δευτέρα 28 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αμπελοκήπων-Μενεμένης, όπου μεταξύ των άλλων θεμάτων συζητήθηκε και ψηφίστηκε ο νέος Κανονισμός Προσωπικού για τους εργαζόμενους της Δημοτικής Επιχείρηση (ΚΔΕΔΑΜ), όπως επίσης και ο Εσωτερικός Κανονισμός Υπηρεσιών που τον συμπληρώνει.
Ο νέος κανονισμός για τους εργαζόμενους, αποτελεί μνημείο αντεργατικής πολιτικής του Δήμου. Η παράταξη του Λάζαρου Κυρίζογλου Δημοτική Συνεργασία (παράταξη που στηρίζει η Ν.Δ,), αλλά και οι υπόλοιπες παρατάξεις, Ενότητα για Αλληλεγγύη και Ανατροπή (παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, Παράσχος Λαδάς ), Πολίτες εν Δράση (Κυριλλίδης Γεώργιος) , Όραμα για το Μέλλον (Καζαντζίδης Γεώργιος) ψήφισαν τον κανονισμό. Βέβαια, όσοι ψήφισαν αυτόν τον κανονισμό δεν είναι η πρώτη φορά που δίνουν δείγματα στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής, παρά το γεγονός ότι κάποιες φορές αλληλοκαταγγέλονται για τριτεύουσας σημασίας ζητήματα- ακριβώς για να κρύψουν ότι στην κεντρική κατεύθυνση συμφωνούν.
Δείγματα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής της πλειοψηφίας του Δήμου, είναι ότι εδώ και χρόνια επιβάλλει μια σειρά αντιλαϊκούς φόρους στους δημότες , στα μικρομάγαζα , ενώ αντιμετωπίζει τα supermarket, τις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις με τον ίδιο φορολογικό συντελεστή με αυτόν των μικρών καταστημάτων. Εκφράζει συνεχώς τη στήριξη της στην πολιτική ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του Δήμου, όπως της καθαριότητας, πρασίνου, κοινωνικών δομών, πολιτική που παραχωρεί σταδιακά τα πάντα σε εργολάβους εκτοξεύοντας το κόστος που μεταφέρεται στους δημότες. Γι’ αυτό και είναι ενάντια στο οργανωμένο Λαϊκό Κίνημα. Μισούν τη συνδικαλιστική δράση που έχει γραμμή σύγκρουσης με την πολιτική που στηρίζουν.
Μέσα από την Περιφερειακή Ένωση Δήμων αλλά και την ΚΕΔΕ έχουν υπερασπιστεί αυτή την πολιτική με τελευταίο δείγμα το μένος τους για την απεργία των εργαζομένων στη καθαριότητα. Συνέχεια αυτής της πολιτικής τους στάσης είναι και η ψήφιση του κανονισμού λειτουργίας των εργαζομένων στη ΚΔΕΔΑΜ.
Ο κανονισμός ξεκαθαρίζει στο άρθρο 1 (σημείο 5) ότι έχει συνταχθεί με βάση τους νόμους της νυν και πρώην κυβέρνησης και τις υπουργικές αποφάσεις. Δεν ξεκαθαρίζει ότι εμπεριέχει και όλες τις μνημονικές και όχι μόνο αντεργατικές πολιτικές που- πριν και κατά τη διάρκεια των μνημονίων έχουν ψηφιστεί-είναι δηλαδή σύμφωνα με αυτή την αναφορά η πολιτική της κυβέρνησης, του ΣΕΒ, της Ε.Ε σε τοπικό επίπεδο. Στο ίδιο άρθρο (σημείο 4) λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σεβαστούν τους όρους του για να υπάρχει «Εργατική Ειρήνη». Οι εργαζόμενοι με βάση αυτή την υπόδειξη μπορεί να έχουν πειθαρχικές διώξεις, να τίθενται σε διαθεσιμότητα, να απολύονται έχουν δεν έχουν ευθύνη, «διότι δεν συμμορφώθηκαν προς τις υποδείξεις» και να μην αντιδρούν για να υπάρξει «εργασιακή ειρήνη».
Η «εργασιακή ειρήνη» αποτελεί στόχο κάθε εργοστασιακού γκέτο για να επιτυγχάνει την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων μέσα από την απλήρωτη δουλειά ώστε να επιτυγχάνει τη μέγιστη κερδοφορία. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι μήνες ακριβώς γιατί έχει ο εργοδότης «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο του. Είναι στρατηγική ενταφιασμού κάθε εργατικού δικαιώματος και η αποδοχή από τους εργαζόμενους να τα απεμπολήσουν για να υπάρξει η «ανάπτυξη». Όμως αυτή η «ανάπτυξη» προϋποθέτει να μη ξαναέχει ποτέ ο εργαζόμενος δικαιώματα και η φτώχεια , η εξαθλίωση να συνοδεύουν τους εργαζόμενους εσαεί.
Η «ανάπτυξη» τους είναι η υποανάπτυξη μας. Εξ’ άλλου η «εργασιακή ειρήνη» είναι στόχος του 3ου μνημονίου όπου προβλέπεται χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος-lockout (μέτρα ενάντια στην απεργία)- απολύσεις κ.λ.π.
Ακριβώς αυτά προωθεί ο κανονισμός που ψήφισαν. Επιπλέον στο άρθρο 5 του κανονισμού, αντί να υπερασπίζει το δικαίωμα στην εργασία επικυρώνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τους συμβασιούχους ολίγων μηνών ώστε να είναι σε πολιτική ομηρία και να μοιράζεται η φτώχεια.
Στο άρθρο 16 απαγορεύει την ανανέωση της σύμβασης και δεν επιτρέπει τον εργαζόμενο να διεκδικήσει για την παύση της σύμβασης καμιά αποζημίωση.
Στο άρθρο 18 που επιγράφεται «Απολύσεις» ξεκαθαρίζει ότι το προσωπικό της επιχείρησης μπορεί να απολυθεί από το Δ.Σ, όταν το επιβάλλουν οικονομοτεχνικοί λόγοι. Ο όρος είναι τόσο γενικός που λύνει τα χέρια του Δ.Σ να απολύει οποιονδήποτε μη αρεστό οποτεδήποτε για οικονομοτεχνικούς λόγους (τρέχα γύρευε ποιοι είναι ), ενώ στο άρθρο 20 για τους ίδιους λόγους μπορούν να θέτουν το προσωπικό σε διαθεσιμότητα.
Στο άρθρο 32 με το σύστημα της αξιολόγησης τους το Δ.Σ μπορεί να δίνει μπόνους στους αρεστούς και να τιμωρεί ακόμα και με απόλυση τους μη αρεστούς με γενικούς χαρακτηρισμούς «μειωμένης απόδοσης».
Στο άρθρο 46 (σημείο 22) αναφέρει : «οι εργαζόμενοι πρέπει να αποφεύγουν την οργάνωση συγκεντρώσεων μέσα στους χώρους της επιχείρησης χωρίς την άδεια προϊσταμένου-διευθυντή-προέδρου», ενώ λίγο παρακάτω αναφέρει ότι δεν επιτρέπετε η ανυπακοή προς τους υπευθύνους!!!
Αλήθεια ό,τι και να λένε οι υπεύθυνοι, ό,τι και να απαιτούν, ό,τι και να πιστεύουν οι εργαζόμενοι οφείλουν να υπακούν; Αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της πολιτικής και ιδεολογικής χειραγώγησης των εργαζομένων τότε τι είναι; Αν δεν είναι εχθρική στάση στο συνδικαλισμό τότε τι είναι;
Οι εργαζόμενοι & δημότες οφείλουν να μάθουν ακόμα καλύτερα ποιοι είναι οι «φίλοι» τους. Τώρα μπορούν να δουν ακόμα πιο ξεκάθαρα ότι η αντιλαϊκή πολιτική, μας περικυκλώνει συνεχώς και σε τοπικό επίπεδο με τους εκπροσώπους του συστήματος παρ’ ότι προσπαθούν να φανούν φιλικοί και οικείοι.
Ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά αυτή την αντιλαϊκή πολιτική που δεν θα σταματήσει με την αναμενόμενη «ανάπτυξη», αλλά ίσα-ίσα για να υπάρξει η όποια «ανάπτυξη», θέλουν να πατήσει πάνω στα αποκαΐδια των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.
Ότι πρέπει να οργανωθούμε όλοι οι εργαζόμενοι στα σωματεία, στις συνοικίες με τη γραμμή της ταξικής πάλης που βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες των εργαζομένων σε σύγκρουση με την πολιτική των αφεντικών- που βάζουν τα κέρδη πάνω από τη ζωή μας και να γυρίσουμε οριστικά την πλάτη σε τοπικούς και κυβερνητικούς εκπροσώπους του συστήματος. Όταν γίνει αυτό και γύρει η ζυγαριά των πολιτικών εξελίξεων υπέρ των εργαζομένων θα κάνει σκόνη κάθε ιδεολόγημα που συνειδητά πλασάρουν ότι «τίποτα δεν γίνεται». Στην πράξη όλα αλλάζουν.
